نگران بودم

نگران بودم کسی بیاید توی زندگی‌ات که مثل من دیوانه‌ات نباشد.

وقتی غمگین بودی بغلت نکند.

وقتی عصبی شدی آرامت نکند.

وقتی تنهایی خواستی، درک‌ات نکند.

رفته بودی.

و من راهی جز فال قهوه نداشتم.

زنِ آشفته‌ی مو قرمز، زل زد توی فنجان و گفت که تو حالت خوب نیست؛ گفت زندگی وفق مرادت نمی‌گردد.

فنجان نمی‌توانست مرا ببلعد و بیاورد پیش تو، این‌ها مال قصه‌ها بود.

زدم به خیابان و به هر رهگذری رسیدم گفتم چگونه می‌توانم مراد را پیدا کنم؟

من باید به تو مراد می‌رساندم. من باید زندگی را وفقِ تو و وفقِ مُراد تو می‌چرخاندم.

رهگذرها خندیدند.

رفتم امام‌زاده و برای پیدا کردنِ مراد، شمع روشن کردم.

برای عشق